μυστικός πράκτωρ μεc0-μιtsos

Ήταν μια πραγματικά θεσπέσια, ξένοιαστη μέρα στη δουλειά: όλη μέρα διάβαζα για τα βασανιστήρια της χούντας. Θα μπορούσα να βγω σε κατάσταση παράκρουσης νομίζοντας ότι με παρακολουθούνε. Αλλά όχι βέβαια. Τουναντίον: αποφάσισα να παρακολουθήσω εγώ κάποιον. Ανυποψίαστος γεράκος στο τρένο κάθεται απέναντί μου. Κάτι μου θυμίζει. Σε μια στιγμή πραγματικής διαύγειας "συνειδητοποιώ" ότι είναι ο Δ.Ιωαννίδης, ο δικτάτορας. Είμαι τόσο σίγουρος, που αποφασίζω κατεβαίνοντας από το τρένο να τον ακολουθήσω μέχρι το σπίτι του, να τσεκάρω το κουδούνι. Προχωράει. Προχωρώ. Με κοιτάει. Τον κοιτώ (με ύφος σε τσάκωσα αλήτη! Μα είμαι και πολύ λαγωνικό). Περπατάει απελπιστικά αργά όμως -συγκεκριμένα σέρνεται- οπότε κ εγώ κοντοστέκομαι να κάνω ότι δένω ένα κορδόνι να με προσπεράσει. Ο γέρος ανήσυχος, με κοιτά δύσπιστα. Το βλέμμα του κάνει ένα γύρο αν υπάρχει κανείς άλλος κοντά μας. Είμαστε μόνοι σε ένα στενάκι. Με ξανακοιτάει με ύφος λυπήσου με. "Είδες τι ωραία που είναι να σε παρακολουθούν?", σκέφτομαι με κακεντρέχεια κ εκδικητικότητα. Ανοίγει το βήμα του κ πάει να κρυφτεί σε πιο μικρό στενό. Δ θα μου ξεφύγει: τον ακολουθώ αποφασιστικά. Ξάφνου ξεκουμπώνεται κ κατουράει στην ακρούλα. Κάπου εκεί σκέφτηκα να μην τον παρακολουθήσω άλλο... Άλλωστε ο Ιωαννίδης (όπως είδα τώρα) είναι ακόμα φυλακισμένος. Εγώ πάλι μάλλον είμαι για Σινούρη -αλλά ευτυχώς έκλεισε πρόσφατα... (έχω κρατήσει τον αριθμό του αυτοκινήτου του γέρου -πέρασε έπειτα απο μπροστά μου. έχω σκάσει να μάθω από που ήξερα τον γέρο...)